Het verhaal begint als een sprookje, ‘Er waren eens, niet zo lang geleden, en niet zo ver hiervandaan, vijf vriendjes. Ze heetten Ankie, Ollie, Simona, Mario en Erik.’ Deze vriendjes stonden op het punt een uitstapje te gaan maken met meester Kees. Ze hadden alle vijf in ieder geval één bijzondere eigenschap: Ankie kon tien kilometer ver kijken, Ollie kon alles horen binnen tien kilometer, Simona en Mario waren heeeeeel sterk en Eriks sterke punt was aan het begin van het verhaal nog niet bekend.

Ze gingen op pad in het gele busje met meester Kees aan het stuur. Op een mooi plekje midden in de natuur besloten ze te gaan picknicken. Maar ineens stond meester Kees op en zei: ‘Ik voel me niet zo goed.’ Nadat hij groen en daarna wit was geworden viel hij zomaar, boem, in het gras. Hij ademde nog wel en zijn hart klopte nog. De bijzondere eigenschappen kwamen nu wel heel goed van pas. Simona en Mario droegen de meester, Ankie zag heeeeeel ver weg mensen en Ollie hoorde ze praten. Ze konden vast wel helpen. Maar hemeltjelief, toen kwamen ze bij een woeste rivier uit. En daar bood het onbekende sterke punt van Erik uitkomst. Erik kon zo hard en ver roepen dat het groepje grote mensen begreep dat ze hulp nodig hadden.

En zo kwam meester Kees op tijd in het ziekenhuis met de hulphelikopter en werd hij weer beter. Misschien leefde hij zelfs wel nog lang en gelukkig. En de vijf vriendjes wisten nu nog beter waar ze goed in waren en dat hun bijzondere eigenschappen hen samen nog sterker maakten.

Een spannend verhaal dat met de bekende losse stijl van tekenen van Quentin Blake genoeg lucht krijgt.