De versjes voor jonge kinderen in deze aantrekkelijke bundel ademen geborgenheid, warmte en veiligheid. Vanuit het gezichtspunt van een kind worden tal van zaken berijmd waar je als kind mee te maken hebt. Verdriet, teleurstelling, spel, eten, bedtijd, de speeltuin.

Een leeuw is groot, een muis is klein. Dat gaat natuurlijk een rol spelen in dit verhaal. Bij het openslaan van het boek wordt met een knipoog al een tipje van de sluier opgelicht: een klein, verschrikt muisje leest het boek ‘Hoe leer ik grommen’ van A.A. Muis.

‘Dit is voor jou’, de titel is even verwarrend. Voor mij als lezer of voorlezer? Voor het kind of het groepje kinderen dat het boek gaat bekijken? Later in het verhaal is het meer voor de jonge hoofdpersoon op het omslag. Maar uiteindelijk is het voor ons allemaal, voor alle kinderen en grote mensen die uitdrukking willen geven aan de beelden en dromen in hun hoofd en daar een plekje voor zoeken.

De levensfase van de peuter kenmerkt zich door een sterke mate van zelfbewustzijn die zich op soms heftige wijze uit. In de boeken van Tracey Corderoy en Tim Warnes komen deze peutereigenschappen op een grappige en invoelbare manier naar voren.

Wat heeft Annemarie van Haeringen met monsters en geiten? In dit tweede monsterboek breit Sneeuwwitje de sneeuwwitte geit niet één, maar vier monsters. Dora, de stokoude buurvrouw geit, is bang voor alles en het bangst is ze voor het zwart onder haar bed...

Op het omslag is al te zien dat het heel spannend wordt: een agent doet met een vergrootglas ernstig onderzoek bij een afgebroken stoplicht. We zitten meteen midden in het verhaal: De heisa begon met een kapotte wip. Hij was helemaal doormidden. We zien verschrikte kinderen en ontdane ouders. Maar het blijft niet bij de wip...

De olifant kijkt wat beteuterd voor zich uit. Hij staat op de wipwap, maar de wipwap wipt niet. Maar wacht daar komt de pinguïn die op de wipwap klimt. Nee hoor, te licht. Ook met de aap erbij gebeurt er niets. Daar komt de struisvogel; nee hoor, lukt nog niet. Zelfs met de giraf en het nijlpaard erbij wipt de wipwap nog steeds niet...

Het is een titel die lekker in de mond ligt. Je kunt hem eng maken door de woorden dreigend fluisterend uit te spreken, hij wordt vrolijk door met heldere stem de nadruk op de eerste lettergrepen te leggen. Er ontstaat dan ook een ritme waardoor je vanzelf gaat bewegen.

Een kleine muis wil een bloem plukken van een oude muur. Als er een steen meekomt met de bloem, kan hij er voor het eerst doorheen kijken. Nieuwsgierig breekt hij samen met zijn vriendjes steen voor steen de muur af. En wat blijkt? Er is nóg een eiland, waar heel andere dieren wonen dan op hun eigen eiland! Met zijn allen maken ze vervolgens van de stenen van de muur een brug die hun eilanden met elkaar verbindt.

Een boek om vrolijk van te worden! De tekening op het omslag laat er geen twijfel over bestaan, hier wordt verstoppertje gespeeld. We komen binnen via een portretgalerij met foto’s van vader en moeder met baby, opgroeiend kind, kind, opa en oma en de hond. Het wordt een huiselijk verhaal. In de gang vraagt Olifant: Doe je mee met verstoppertje?

Nijntje is, zoals veel van de Dick Bruna figuurtjes ook in dit boek, overbekend. Wat dit boek toch weer bijzonder maakt is de vormgeving en uitvoering van het begrip beweging. De vlinder fladdert, de bal dobbert, druppels spetteren, de aap slingert, de slee zoeft. Wat een mooie bewegingswoorden.

Op de openingspagina’s van dit prentenboek loopt een konijn, Sjef, over een pad. Op het pad ligt een wortel. Achter de boom is een bruine staart te zien van een vos, Frits, blijkt later, die zicht verstopt heeft. Frits de vos bedenkt al hoe lekker het konijntje zal smaken wanneer Sjef dichterbij hupt.